برنامه ریزی فضایی برخلاف برنامه ریزی بخشی، نگرش چند بعدی به فعالیت ها و مکان انجام آنها داشته و سعی در حل مسائل در یک سیستم یکپارچه است. در واقع، برنامه فضایی در برگیرنده تمامی ابعادی است که دیگر انواع برنامه ریزی به آن می پردازد. ایجاد یک سیستم یکپارچه منوط به وجود یک مدل مفهومی به منظور تعیین اجزاء و ارتباطات بین آنها است. از طرفی، امروزه تمرکز بر بهره گیری از رویکردهای تلفیقی ارزیابی سرزمین در برنامه ریزی فضایی به منظور تعیین اولویت های توسعه فضایی افزایش یافته است. روش های ترکیبی در برنامه ریزی فضایی این امکان را میدهد که پیچیدگی های فرارو به صورت مشخص تبیین و راه حل مناسب با الگوریتم خاصی ارائه شود، به نوعی که نیازهای حفاظتی سرزمین از بعد پایداری با خواست ها و نیازهای جامعه از ابعاد مختلف در قالب فعالیت های کلیدی سازگار باشد. در رویکرد ترکیبی از روش های کمی و کیفی ارزیابی سرزمین بهره گرفته و سرزمین را به عنوان یک شبکه به هم پیوسته مورد ارزیابی قرار میدهد. در واقع، هرکدام از روش ها در رویکرد تلفیقی، بخشی از واقعیت سرزمین را آشکار می کند. تدوین مدل وابسته به اهداف و انتظارات جامعه مشارکت کننده و سطح برنامه ریزی است. با توجه به تغییرات در سرزمین، آمایش سرزمین از نوع برنامه ریزی های چرخشی با تکرار شونده است که در مراحل مختلف باید مورد ارزیابی قرار گرفته و مدل مورد نظر در طی مسیر تکمیل و تدقیق گردد. لذا مدل ارائه شده با توجه به بازخوردها؛ به مرور تکمیل و اجرا میشود.
منبع: مطالعات سند ملی آمایش سرزمین (مرکز پژوهش‌های توسعه و آینده‌نگری گروه پژوهشی آمایش سرزمین، توسعه و توازن منطقه‌ای مجموعه گزارش شماره ۶۴)
درباره این سایت